Ta strona zawiera treści z Wikipedii będące na licencji Creative Commons.
Zobacz oryginalny artykuł i autorów. |
Sting, właśc. Gordon Matthew Sumner (ur. 2 października 1951 w Wallsend) — brytyjski muzyk, multiinstrumentalista, kompozytor i wokalista, odznaczony tytułem komandora Orderu Imperium Brytyjskiego. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku lider, główny kompozytor i gitarzysta basowy grupy muzycznej The Police.
Życiorys[]
Gordon Matthew Sumner urodził się w Wallsend, robotniczej dzielnicy Newcastle w Anglii. Jest najstarszym z czworga dzieci małżeństwa Audrey Cowell i Ernesta Sumnera. Ma brata Philipa oraz dwie siostry: Angelę i Anitę. Sumner został wychowany w tradycji religii rzymskokatolickiej (jego babka pochodziła z irlandzkiej rodziny).
Naukę zaczął w katolickiej szkole podstawowej St. Cuthbert's. Następnie zdał egzaminy wstępne na Uniwersytet Warwick w Coventry, by studiować filologię angielską. Studiował tam jeden semestr i wrócił do Newcastle, gdzie przez pół roku pracował na budowie.
Później pracował w administracji jako urzędnik w dziale zajmującym się podatkiem dochodowym. W latach 1971-1974 uczęszczał do szkoły o profilu pedagogicznym. Następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w rzymskokatolickiej szkole podstawowej w Cramlington.
W latach 1976–1984 był mężem aktorki Frances Tomelty. W 1992 poślubił Trudie Styler – aktorkę i producentkę filmową. Ich najmłodsza córka, Eliot Paulina "Coco" Sumner także zajęła się robieniem solowej kariery piosenkarskiej. Z kolei najstarszy syn Stinga (z Frances Tomelty), Joe Sumner, jest liderem grupy Fiction Plane.
Kariera muzyczna[]
Początki[]
Od najmłodszych lat chciał zostać muzykiem. Początkowo grywał z lokalnymi zespołami jazzowymi takimi jak Phoenix Jazzmen, Last Exit czy The Newcastle Big Band, którego działalność zapoczątkowała grupa studentów z miejscowego uniwersytetu pod koniec lat sześćdziesiątych.
Z The Police[]
W 1977 roku Sting, Stewart Copeland i Henry Padovani (bardzo szybko zastąpiony przez Andy'ego Summersa) utworzyli w Londynie rockową grupę The Police. Grupa wydała szereg znanych albumów i zdobyła 6 nagród Grammy na początku lat osiemdziesiątych. Ich ostatni album Synchronicity ukazał się w 1983 roku. Grupa reaktywowała się w 1986, aby nagrać nową wersję piosenki Don't Stand So Close to Me, ale nie na długo. Od tej pory Sting rozpoczął karierę solową.
Kariera solowa[]
Lata 80.[]
We wrześniu 1981 r. Sting solowo zadebiutował, podczas czwartego koncertu dla Amnesty International. Zaśpiewał tam słynne "Roxanne", "Message In A Bottle" oraz własną aranżacje piosenki Boba Dylana - "I Shall Be Released". Obok Stinga zagrali tam również Eric Clapton, Jeff Beck czy Phil Collins
W 1982 roku wydał solowy singiel "Spread a Little Happiness", który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu "Syrop z siarki i piołunu". Utwór był własną interpretacją utworu Vivian Ellis, z musicalu "Mr. Cinders" z 1920 roku.
Swoją pierwszą oficjalną solową płytę, wydaną w 1985 roku Sting zatytułował The Dream of the Blue Turtles. Album nawiązywał swoją różnorodnością do białego albumu grupy The Beatles, którym sam Sting był zafascynowany.
W 1986 roku został wydany album koncertowy - Bring on the Night, na którym znalazły się utwory z The Dream of the Blue Turtles i wcześniejszych okresów twórczości Stinga. Album został zekranizowany na VHS, później również na DVD i Blu-ray.
Album ...Nothing Like the Sun nagrany w 1987 roku swoją nazwę wziął z fragmentu 130. sonetu Williama Shakespeare'a. Tytułowy cytat pada w utworze "Sister Moon", z tego albumu. Krążek pokrył się platyną w Wielkiej Brytanii oraz dwukrotną w Stanach Zjednoczonych.
Zimą 1988 roku ukazał się album "specjalny" - ...Nada Como el Sol. Znalazło się na nim pięć utworów z poprzedniego albumu wykonywanych przez Stinga w języku hiszpańskim i portugalskim.
Lata 90.[]
Po śmierci swojego ojca (1989) Sting w 1991 roku wydał płytę zatytułowaną "The Soul Cages". Album pokrył się platyną w USA, złotem w Wielkiej Brytanii oraz Finlandii i zanotował czołowe lokaty w Europie.
Swój drugi koncertowy krążek - Acoustic Live in Newcastle Sting nagrał jesienią 1991 roku, w ramach trasy "The Soul Cages Tour". Na płycie znalazło się pięć utworów, w tym Ain't No Sunshine Billa Withersa. Nagranie wykonano w Wallsend - rodzinnej miejscowości Stinga.
Po przeprowadzce do Wiltshire, w 1993 roku Sting wydał swój kolejny album - Ten Summoner's Tales. Tytuł krążka stanowi grę słów opartą na prawdziwym nazwisku muzyka (Sumner). Album składa się z dwunastu utworów, dość luźno ze sobą powiązanych, których tematyka dotyczy głównie kwestii miłości i moralności. W 1998 dokonano reedycji albumu, a na nowym krążku pojawiły się teledysk do utworu "If I Ever Lose My Faith In You" oraz piosenka "Everybody Laughed But You", której nie zawierała wersja z 1993 roku w wydaniu na rynek amerykański i kanadyjski.
W 1994 roku na rynek wyszła kompilacja utworów Stinga, zatytułowana "Fields of Gold" - od jednego z utworów. Album pokrył się dwukrotną platyną w Stany Zjednoczone, potrójną w Wielkiej Brytanii oraz złotem w Polsce.
Wersja piosenki "It's Probably Me" została wykorzystana w filmie Zabójcza broń 3, zaś "Shape Of My Heart" w filmie Leon zawodowiec.
Po 2000 roku[]
W 2003 roku wraz z pozostałymi członkami The Police, Stewartem Copelandem i Andym Summersem, został nominowany do Rock and Roll Hall of Fame.
18 sierpnia 2015 roku wytwórnia Polydor potwierdziła że 28 sierpnia tego samego roku wyjdzie singel nagrany przez niego wraz z francuską piosenkarką Mylène Farmer.
Etymologia pseudonimu artystycznego[]
Sting wyjaśnił, że otrzymał swój pseudonim podczas występu z Phoenix Jazzmen. Na jednym z koncertów wystąpił w swetrze w czarno-żółte pasy. Lider grupy Gordon Solomon stwierdził, że Gordon wygląda jak trzmiel i stąd jego pseudonim Sting (czyli Żądło).
Kariera aktorska[]
W 1978 pojawił się w epizodycznej roli obok członków grupy Sex Pistols w filmie Kto zabił Bambi? (Who Killed Bambi?). Produkcja została wstrzymana przez wytwórnię (20th Century Fox) i film nie został ukończony. Krótki fragment z udziałem Stinga zamieszczony został w dokumencie Sex Pistols: Wściekłość i brud (The Filth and the Fury) z 2000 roku.
Oficjalnie więc Sting zadebiutował w 1979 roku w filmie Quadrophenia Franca Roddama. Następnie zagrał jedną z głównych ról w dreszczowcu Syrop z siarki i piołunu (Brimstone & Treacle, 1982). Jedną z najgłośniejszych kreacji Stinga była postać Feyda-Rauthy w filmie science fiction Davida Lyncha, pt. Diuna (1984), nakręconym na podstawie głośnej powieści pod tym samym tytułem autorstwa Franka Herberta. Następnie zagrał w kolejnym filmie Franca Roddama, Oblubienica Frankensteina (The Bride, 1985) – była to adaptacja powieści Frankenstein, czyli nowy Prometeusz Mary Shelley – oraz w głośnym dramacie Obfitość (reż. Fred Schepisi) z Meryl Streep w roli głównej. Wystąpił również we włoskim dramacie Julia i Julia (Giulia e Giulia, 1987) Petera Del Monte oraz pojawił się w epizodycznej roli "Heroicznego Oficera" w Przygodach barona Munchausena (1988) Terry'ego Gilliama. W 1995 r. zagrał w Grotesce (The Grotesque/Gentlemen Don't Eat Poets) Johna-Paula Davidsona, zrealizowanej na podstawie powieści Patricka McGratha. W filmie Burzliwy poniedziałek zagrał właściciela klubu jazzowego, a akcja rozgrywała się w jego rodzinnym mieście, Newcastle. W 1998 również zagrał właściciela pubu w filmie Guya Ritchiego Porachunki (Lock, Stock and Two Smoking Barrels).
Sting występował także w produkcjach telewizyjnych (gościnnie w Kapitanie Planecie i Planetarianach, Simpsonach i Ally McBeal) oraz teatralnych. W 1989 roku wystąpił w broadwayowskim musicalu Opera za 3 grosze w reżyserii Johna Dextera.
W późniejszym okresie z przemysłem filmowym związany był przez swoją muzykę, przy czym zdarzyło mu się zagrać samego siebie w animowanym Filmie o pszczołach (2007).
Jego sceniczna kreacja przyczyniła się do powstania postaci o imieniu John Constantine – głównego bohatera serii komiksów pt. „Hellblazer”.
Kalendarium[]
- 1979: Kwadrofonia (Quadrophenia) – jako Ace Face
- 1980: Radio On – jako "Tylko jak Eddie"
- 1981: Artemis 81 – jako Helith
- 1981: Urgh! A Music War – jako Sting (basista i wokalista The Police)
- 1982: Syrop z siarki i piołunu (Brimstone & Treacle) – jako Martin Taylor
- 1984: Diuna – jako Feyd-Rautha Harkonnen
- 1985: Oblubienica Frankensteina (The Bride) – jako Baron Charles Frankenstein
- 1987: Julia i Julia (Giulia e Giulia) – jako Daniel Osler
- 1988: Przygody barona Munchausena (The Adventures of Baron Munchausen) – jako Heroiczny Oficer
- 1988: Burzliwy poniedziałek (Stormy Monday) – jako Finney
- 1990-1992: Kapitan Planeta i Planetarianie (Captain Planet and the Planeteers) – jako Zarm (dubbing)
- 1993: Peter and the Wolf: A Prokofiev Fantasy – jako narrator
- 1995: Groteska (The Grotesque/Gentlemen Don't Eat Poets) – jako Fledge
- 1995: Obfitość (Plenty) – jako Mick
- 1998: Porachunki (Lock, Stock and Two Smoking Barrels) – jako JD
- 2003: Everest: The Mountain at the Millennium, Vol. 1 - jako prowadzący
- 2007: Film o pszczołach (Bee Movie) – jako on sam (dubbing)
- 2009: Brüno - jako "Gołąb Pokoju"
Działalność pozasceniczna[]
Artysta bardzo aktywnie wspiera organizacje zajmujące się ochroną środowiska i akcjami humanitarnymi takie jak Amnesty International czy Fundacja Ochrony Lasów Tropikalnych. Jedna z żab odkryta w Kolumbii w uznaniu jego zasług została nazwana Dendropsophus stingi.
Od lat Sting jest zapalonym szachistą. W 2000 roku rozegrał partię z utytułowanym Garrim Kasparowem, jednak przegrał.
W 2003 roku ukazała się jego autobiografia, zatytułowana Broken Music: A Memoir (wyd. polskie: Niespokojna muzyka: Wspomnienia, Wydawnictwo Literackie, październik 2004, tłum. Janusz Margański) - obecnie niedostępna w polskiej wersji językowej. W 2007 opublikowano zbiór tekstów Stinga, pt. Lyrics (wyd. polskie: Sting. Teksty i przekłady, In Rock, Poznań 2008, ISBN 978-83-60157-33-6, tłum. Lesław Haliński).
Nagrody i wyróżnienia[]
Rok | Konkurs | Kategoria | Nominowane dzieło | Rezultat |
---|---|---|---|---|
1980 | Grammy | Best Rock Instrumental Performance | "Reggatta De Blanc" | Wygrana |
1981 | Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal | "Don't Stand So Close To Me" | Wygrana | |
1981 | Best Rock Instrumental Performance | "Behind My Camel" | Wygrana | |
1982 | Brit Awards | Najlepszy zespół | The Police | Wygrana |
1984 | Grammy | Song of the Year | "Every Breath You Take" | Wygrana |
1984 | Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal | "Every Breath You Take" | Wygrana | |
1984 | Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal | "Synchronicity II" | Wygrana | |
1984 | Best Rock Instrumental Performance | "Brimstone and Treacle" | Wygrana | |
1985 | Brit Awards | Wybitny wkład w brytyjską muzykę | The Police | Wygrana |
1986 | Grammy | Best Long Form Music Video | "Bring On The Night" | Wygrana |
1986 | Best Male Pop Vocal Performance | "Bring On The Night" | Wygrana | |
1991 | Brit Awards | Najlepszy męski solowy artysta | Sting | Wygrana |
1992 | Grammy | Best Rock Song | "The Soul Cages" | Wygrana |
1994 | Best Male Pop Vocal Performance | "If Ever I Lose My Faith In You" | Wygrana | |
1994 | Best Long Form Video Of The Year | "Ten Summoner's Tales" | Wygrana | |
2000 | Złoty Glob | Najlepsza piosenka | "My Funny Friend And Me" | Nominacja |
2000 | Nagroda Akademii Filmowej | Najlepsza Piosenka | "My Funny Friend And Me" | Nominacja |
2000 | Grammy | Best Pop Album | "Brand New Day" | Wygrana |
2000 | Best Male Pop Vocal Performance | "Brand New Day" | Wygrana | |
2001 | Best Male Pop Vocal Performance | "She Walks This Earth (Soberana Rosa)" | Wygrana | |
2001 | Złoty Glob | Najlepsza piosenka | "Until" | Wygrana |
2001 | Nagroda Akademii Filmowej | Najlepsza Piosenka | "Until" | Nominacja |
2002 | Nagroda Emmy | Outstanding Individual Performance in a Variety or Music Program | "All This Time" | Wygrana |
2002 | Outstanding Multi-Camera Picture Editing for a Movie, Miniseries, or Special (Scott C. Wilson) | "All This Time" | Wygrana | |
2002 | Brit Awards | Wybitny wkład w brytyjską muzykę | Sting | Wygrana |
2003 | Złote Glob | Najlepsza piosenka | "You Will Be My Ain True Love" | Nominacja |
2003 | Nagroda Akademii Filmowej | Najlepsza Piosenka | "You Will Be My Ain True Love" | Nominacja |
2004 | Grammy | Best Pop Collaboration With Vocals | "Whenever I Say Your Name" | Wygrana |
Strona główna i Strona główna 2[]
Uczestnik wcielający się w odcinku[]
- Edycja 4, odcinek 6
- Edycja 6, odcinek 1
- Edycja 8, odcinek 1
- Edycja 11, odcinek 4
- Edycja 13, odcinek 12 (finał)
- Edycja 15, odcinek 4
- Edycja 18, odcinek 2
- Edycja 19, odcinek 4
Edycje[]
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (IV Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (VI Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (VIII Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (XI Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (XIII Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (XV Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (XVIII Edycja)
- Twoja Twarz Brzmi Znajomo (XIX Edycja)
Cele charytatywne[]
- Nagrody przeznaczone na cele charytatywne, edycja czwarta
- Nagrody przeznaczone na cele charytatywne, edycja jedenasta
- Nagrody przeznaczone na cele charytatywne, poszczególnych edycji Twoja twarz brzmi znajomo