| Ta strona zawiera treści z Wikipedii będące na licencji Creative Commons.
Zobacz oryginalny artykuł i autorów. |
Andrea Bocelli (ur. 22 września 1958 w Lajatico) — śpiewak, tenor, kompozytor, autor piosenek, producent muzyczny i multiinstrumentalista.
Biografia
Najlepiej zarabiający śpiewak operowy na świecie i jedyny z najlepiej sprzedających się artystów w historii muzyki. Wszystkie jego albumy sprzedały się w nakładzie ponad 75 milionów egzemplarzy na całym świecie. W ciągu dwudziestu trzech lat kariery zdobył wiele prestiżowych nagród muzycznych i filmowych. Wśród najważniejszych znajdują się Złoty Glob, World Music Awards, Brit Awards, Billboard Latin Music Awards, Bambi Award. Był nominowany do Emmy, Grammy i Latin Grammy. W 2010 roku jego gwiazda znalazła się w Hollywood Walk of Fame w sekcji największych ikon w historii muzyki światowej.
Bocelli urodził się z wadą wzroku – jaskrą, w wieku dwunastu lat doznał wylewu krwi do mózgu, kiedy grał w piłkę nożną, w wyniku czego utracił wzrok. Ukończył studia prawnicze w Pizie. Do jego dyskografii należy trzynaście albumów studyjnych, w tym osiem kompletnych oper: Cyganeria, Tosca, Trubadur, Werter, Pajace, Rycerskość wieśniacza, Carmen, Romeo i Julia oraz Andrea Chénier.
Krytyka
Ze względu na niedostateczną technikę wokalną Bocelli występuje głównie na stadionach i w wielkich salach koncertowych oraz w telewizji, gdzie ograniczenia jego walorów głosowych mogą zostać do pewnego stopnia zatarte przez użycie systemów nagłośnieniowych oraz staranną realizację dźwięku. Rzadko natomiast występuje w spektaklach operowych, które zresztą spotykają się z ogólnie negatywną opinią znawców. Zauważa się między innymi nieprawidłową technikę oddychania, niewłaściwe frazowanie oraz brak zaangażowania emocjonalnego w muzykę o kuriozalnym charakterze. Braki te jednak nie są widoczne w repertuarze, w którym Bocelli czuje się bardziej komfortowo, mianowicie w popularnej piosence włoskiej.
Polska mezzosopranistka Alicja Węgorzewska scharakteryzowała Andreę Bocellego w sposób następujący: „Nie zrobił kariery dzięki szczególnym walorom głosowym, lecz właśnie dzięki mediom. Tak naprawdę dysponuje maleńkim, miauczącym głosikiem, którym nie potrafi interpretować, jedynie wydobywać dźwięki. Jest nudny i nie ma charyzmy.” Krytyk Dorota Szwarcman zaliczyła Bocellego do muzyków, którzy będąc „zbyt słabi jakościowo, by funkcjonować w świecie klasycznym, starają się być blisko niego, by dodać sobie szlachetnej patyny”. Według niej „jego kariera to humbug”.
